پستگرس‌کیوال
پُستگرس‌کیوال (به انگلیسی PostgreSQL) پایگاه داده‌هایی از نوع سامپادراش محسوب می‌شود که هدف اصلی آن تطبیق با استاندارد‌ها و توسعه‌پذیری بالا است، این پایگاه داده‌ها مستقل از بستر بوده و روی همهٔ سیستم‌عامل‌ها اجرا می‌شود. با این حال، بیش‌تر روی سیستم‌عامل‌های گنو/لینوکس و ویندوز استفاده می‌شود.
محتویات
تاریخچه
پستگرس، نخستین بار در دانشگاه برکلی و در ادامهٔ پروژه اینگرس که یک سامپادرا بود در سال ۱۹۸۶ کلید خورد و اکنون توسّط جامعهٔ کاربری پستگرس که شامل خیل فراوانی از داوطلبان هستند، توسعه داده می‌شود. در سال ۱۹۹۴ اندرو یو و جولی چن، مفسّر اس‌کیوال را به پستگرس اضافه کرده و آن را با نام پستگرس ۹۵ منتشر نمودند.
ویژگی‌ها
در مقایسه با سامپادراهای معمول، پستگرس از بُعد قابلیت، با نیاز عمیقش به شی‌گرائی، از مفهوم رابطه‌ای متمایز می‌شود. بر اساس همین زیرساخت قوی است که پستگرس، توانایی خوبی در به دست گرفتن بهینهٔ تعداد زیادی عملیات دارد. از دیگر ویژگی‌های این پایگاه داده، می‌توان به این نکته اشاره کرد که پستگرس، به شدت توسعه‌پذیر بوده و با استفاده از روش‌های شخصی‌سازی، می‌توان از آن برای اجرای سادهٔ عملیات پیچیده و تکراری استفاده کرد.
مزایا
- هم‌چون دیگر پایگاه‌داده‌‌های معروف، یکی از نقاط قوّت پستگرس نیز جامعهٔ کاربری بالای آن است و همین‌طور نرم‌افزار‌های سوم‌شخصی که برایش منتشر شده و کاربری آن را آسان نموده‌اند.
توسعه پذیری
- از ویژگی‌های مهم پستگرس می‌توان به توسعه‌پذیری بالای آن اشاره کرد. پستگرس تنها یک سامپادرا نیست، بلکه یک سامانهٔ مدیریت پای شی‌گرا-رابطه‌ای محسوب می‌شود (سامپادراش).
- پستگرس ابزاری عالی برای مواقعی است که احتیاج به پایداری بالای اطّلاعات داریم و تحت هیچ شرایطی نمی‌توان این موضوع را نادیده گرفت. در این مواقع، پستگرس نسبت به رقبا انتخاب بهتری است.
هم‌چنین در شرایطی که خدمت ما، طرّاحی بسیار پیچیده‌ای دارد، پستگرس نسبت به رقبا پیش است.
معایب
- با استناد به ادّعای پایگاه دیجیتال اوشن، در شرایطی که عملیات خواندن سنگین روی پستگرس اعمال شود، در رقابت با پایگاه‌داده‌‌هایی مانند مای‌اس‌کیوال، عمل‌کرد ضعیف‌تری از خود نشان می‌دهد.
زمان‌هایی که باید از پستگرس استفاده کنیم:
